غربال دوم هم به خیر گذشت....

جان مادر فدای اولین عکس قاب شده شما جلوی تلویزیون خونه بشم، دستت رو میذاری روی صورتت میخوابی که من می میرم برات که. یعنی تو الان توی وجود منی 270 گرمی من. کاش لایقت باشم عزیزم ماهم.

دیروز عصر بعد از دانشگاه رفتم مرکز مطب دکتر سولماز پیری که خیلی تعریفش رو شنیده بودم و دکتر خودمم بهش اعتماد داشت. دو نفر جلوتر از من بودن و به همین خاطر زن ذدم همسر زودتر بیاد. هر دو هیجان زده و مضطرب بودیم. نیم ساعت بعد از انتظار وارد اتاق خانوم دکتر زیبا شدم و بعد از دیدن ریپورت غربال اول و یه سری سوالات هدایت شدیم برای سونوگرافی. همش اندازه ها رو می زد خانم دکتر و بلند می گفت که همکارش یادداشت کنه. خدا میدونه چقدر از شنیدن کلمه نرمال من جون می گرفتم و ذوق می کردم. جوجه جانم اولش به صورت منحنی و رو به شکم خوابیده بود، من این صحنه رو که دیدم مرده بودم از خنده، بس که این بچه من تنبله. یکم بعد چرخید و دستش رو گذاشت روی صورتش و خانم دکتر سریع چاپ کرد و عکس جوجه مون رو داد بهمون. خانوم دکتر جنسیت چی؟ پسره عزیزم. خانم دکتر مطمئن؟ آره پسره. بعدش برای تکونای بیشتر خواست پپسی و شکلات بخورم. همسر رفت خرید آورد و چهل دقیقه دیگه دوباره نوبتمون شد و جوجه جان همکاری کرد با خانم دکتر و همه اندازه ها رو درآوردن و خدا رو شکر از نظر ایشون همه چیز خوب و نرمال بود. پارت آخر هم اندازه طول سرویکس بود که این بار تنها صدام کردن و مسخره ترین جای داستان این بود ولی خدا رو شکر انجام شد و به خیر گذشت.

جوجه جان مامن و بابا از همکاری شما کمال تشکر رو دارن و ازت میخوان که تا آخر مرد و مردونه مراقب خودت باشی و سالم و سلامت ایشاله پا به این دنیا بذاری. پسرم هر چقدر میخوای از وجود مادر تغذیه کن و تا می تونی به خودت برس پسر قوی و محکم من.

از مطب که رفتیم خونه جشن شادی داشتیم و همسر پیتزا سفارش داد و من هم دو تا پاپوش جوجه ای برای گل پسرم سفارش دادم که خیلی ناز و خواستنی هستن. و این شد اولین خرید پسر گل من.

خدایا هزاران بار شکرت. خدایا مرسی برای همه مهربونیهات. خدایا مرسی که این تجربه شیرین رو ارزونی ما کردی و مرسی که پناه بچه ما بودی. تا آخر کنارمون باش که جز تو پناهی نداریم. یه بوس گنده.....